Скачать с ютуб اسرار قلعه بابک و پرواز ایرانیان با ایکات(قالیچه پرنده) بر فراز قلعه в хорошем качестве

اسرار قلعه بابک و پرواز ایرانیان با ایکات(قالیچه پرنده) بر فراز قلعه

در میان طبیعت سرسبز و تماشایی جنگل‌های ارسباران و در بلندای یکی از کوه‌های این منطقه، دژ یا قلعه‌ای تاریخی به نام «قلعه بابک» خودنمایی می‌کند. این قلعه که قدمت آن به دوران ساسانیان بازمی‌گردد شهرتش را مدیون مبارز نامدار و شجاع ایرانی یعنی «بابک خرمدین» است. قلعه بابک به علت داشتن موقعیت جغرافیایی خاص، برای حدود ۲۰ سال توسط بابک خرمدین و یارانش به عنوان پناهگاهی امن در مقابل یورش اعراب مورد استفاده قرار می‌گرفت. این قلعه امروزه یکی از جاذبه‌های تاریخی و توریستی استان آذربایجان شرقی است و علاقه‌مندان زیادی در ایام مختلف سال به خصوص بهار و تابستان از این قلعه و طبیعت تماشایی اطراف آن بازدید می‌کنند. پیش از این که به دروازه دژ برسیم از گذرگاهی می‌گذریم، این گذرگاه همچون دالانی است و تنها گنجایش گذشتن یک نفر را دارد و دو نفر به سختی از آن می‌توانند بگذرند. گذرگاه در فاصله دویست متری دروازه دژ و روبروی آن می‌باشد. آمدن هر تازه‌وارد سپاهی و غیره، کوهبانیه‌ها راکه در برج‌های دوسوی دروازه جای داشته‌اند را هشیار می‌کرده‌است. جایگاه کوهبانیه‌ها در بلندی است و بنابر این به هر چیز و هر کس چیرگی کامل داشته‌اند. این برج‌ها یکی مخروطی و دیگری مدور واستوانه‌ای از سنگ‌های تراشیده با ملاط ساروج استوار ساخته شده‌اند. باروها که از نوعی سنگ خارا ساخته شده تمام درزهای کوهستان را بسته‌است. برای نفوذ به درون بنا بایستی حتماً از دروازه گذشت و از کوهستان راهی برای درون شدن، نیست. نزدیک شدن ابزار دژ کوب، منجنیق و آتش‌افکن به این دژ تقریباً ناشدنی بود. بنای دژ که دو طبقه و سه طبقه است که پس از ورودی قرار گرفته‌است و پس از آن تالار اصلی وجود دارد که پیرامون آن را هفت اتاق فرا گرفته‌است، اتاق‌هایی که به تالار میانی راه دارند. در بخش شرقی دژ تأسیسات دیگری مرکب از اتاق‌ها و آب انبارها ساخته شده‌است. سقف آب انبارها با طاق جناغی و گهواره‌ای استوار شده‌اند. محوطه درونی آن‌ها نیز به وسیله گونه‌ای ساروج نفوذ ناپذیر گردیده و به هنگام زمستان از برف و باران پر شده و در تابستان و هنگام تنگناها و محاصره‌ها از آب آن‌ها بهره‌برداری می‌شد. در سمت شمال غربی دژ پلکان‌هایی سرتاسری بوده‌است که اکنون ویران شده و بخش‌هایی از آن بیرون خاک است و تنها راه صعود به بخش‌های بلندتر بناست...