Скачать с ютуб สะใภ้พรรคมาร : ตอน 7 สายเลือดมารกับแผนการลับ : นิยายสายน้ำผึ้ง в хорошем качестве

สะใภ้พรรคมาร : ตอน 7 สายเลือดมารกับแผนการลับ : นิยายสายน้ำผึ้ง

ทันใดนั้นเอง หลี่เหวินซุน ในชุดขุนนางแพรไหมสีเทาอ่อนปักลวดลายเมฆมงคล ที่ตัดเย็บอย่างประณีตก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนเคียงข้างซูเหมยหลิงอย่างสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ของเขาดูภูมิฐานสมกับเป็นบุตรชายขุนนางใหญ่ แต่ทว่าสายตาที่คมกริบคู่นั้นกลับไม่ได้มองไปยังซูเหมยหลิงคู่หมั้นของตน หากแต่สบเข้ากับดวงตาของซูอวิ๋นเหยาอย่างจัง แววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจและความสนใจนั้น ไม่อาจปิดบังได้มิด ซูอวิ๋นเหยาผงกศีรษะเล็กน้อย แสดงความเคารพตามมารยาท พร้อมเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คารวะคุณชายหลี่" นางแสร้งหลบสายตาไปทางอื่น คล้ายกำลังมองหาสิ่งใดบางอย่างในบริเวณสุสาน เพื่อเลี่ยงการสบตากับเขา หลี่เหวินซุนพยักหน้าตอบรับอย่างมีมารยาทตามคุณสมบัติของขุนนางใหญ่ "คุณหนูซู" เขาเอ่ยตอบเพียงสั้นๆ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ซูอวิ๋นเหยาไม่วางตา ยามนี้ ภาพของซูอวิ๋นเหยาที่ปรากฏตรงหน้าเขา ช่างแตกต่างจากหญิงสาวซูบผอมที่ชอบก้มหน้าหลบสายตาผู้คนยามอยู่ต่อหน้าผู้คนเมื่อก่อนลิบลับ บัดนี้นางยืนอย่างสง่าผ่าเผย เส้นผมดำขลับที่ถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ กลับยิ่งขับเน้นใบหน้าที่ได้รูปของนางให้โดดเด่น ผิวพรรณของนางเปล่งปลั่งงดงามราวกับมีแสงเรืองรอง แม้ไร้เครื่องแต่งกายที่งดงามวิจิตร และใบหน้าก็ไร้ซึ่งเครื่องประทินผิวใดๆ แต่นางกลับดูสง่างามจับใจอย่างน่าประหลาด ภายในใจของหลี่เหวินซุนพลันผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา 'สายเลือดมารบริสุทธิ์สินะ' เขาคิด พลางเลื่อนสายตาสำรวจร่างของซูอวิ๋นเหยาอีกครั้ง ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ความงามที่เรียบง่ายแต่ทรงพลังนี้ ทำให้เขาลืมเลือนการมีอยู่ของซูเหมยหลิงที่ยืนอยู่เคียงข้างไปชั่วขณะ ซูเหมยหลิงสัมผัสได้ถึงสายตาที่คู่หมั้นของตนส่งไปยังน้องสาวของนาง นางกำมือแน่นเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ความเหนื่อยล้าและความน้อยใจที่สะสมมานานวันปะทุขึ้นพร้อมกับความรู้สึกริษยาที่แล่นปราดเข้ามาในใจของนาง บรรยากาศในสุสานกลับกลายเป็นความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านยอดสนเบาๆ และเสียงหัวใจของคนทั้งสามที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ต่างคนต่างมีความคิดในใจที่ไม่อาจเปิดเผยได้ “เจ้ามาคนเดียวหรือ?” เสียงหลี่เหวินซุนเอ่ยขึ้นต่ำ เรียบนิ่ง แต่แฝงแรงสั่นสะเทือนจากสิ่งที่ไม่อาจอธิบาย ซูอวิ๋นเหยาเอียงหน้าเล็กน้อยราวลังเลที่จะตอบ ทว่ายังไม่ทันเอ่ยออกไป เสียงทุ้มต่ำ หนักแน่น ทว่าเยือกเย็นดุจน้ำแข็งในหุบเขาหิมะก็ดังแทรกขึ้นเสียก่อน “นางมากับข้า” เสียงเพียงประโยคเดียวกลับทำให้บรรยากาศหนักอึ้งลง ดั่งหมอกบางที่ปกคลุมทั่วเนินสุสาน ถูกฉีกกระจายโดยบางสิ่งที่ไม่อาจมองเห็น ชายหนุ่มในชุดดำล้วนก้าวขึ้นมาช้าๆ จากเงาไม้เบื้องหลัง เรือนผมยาวปลิวไหวเบา ๆ ตามแรงลม ปลายชายเสื้อปักลายเมฆดำบนผืนไหมสีเข้มสะบัดคล้ายมังกรเงาโบยบินในราตรี ไป่จิ่นหยาง—ประมุขพรรคจิ้งหลัว พรรคมารผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุทธภพ ผู้มีนามที่เพียงเอ่ยถึงก็ทำให้บรรดาจอมยุทธ์ต้องชะงักงัน ใบหน้าคมดุเย็นชา ครึ่งซ้ายปกปิดด้วยหน้ากากเงินแกะลายสัตว์อสูร เพียงครึ่งใบหน้าที่เปิดออกก็เผยให้เห็นดวงตาคมกริบสีดำสนิทเฉียบขาด เย็นเยียบดั่งหิมะบนยอดเขาเทียนซาน แววตานั้น…เมื่อทอดมองมายังซูอวิ๋นเหยา กลับอบอุ่นและมั่นคงดุจภูผา เขาก้าวมายืนเคียงข้างนางพอดิบพอดี ราวกับทุกย่างก้าวถูกคำนวณไว้แล้ว ไม่ได้แย่งซีน ไม่ข่มขู่…แต่ทุกฝีก้าวกลับประกาศถึงอำนาจและตัวตนของเขาอย่างชัดเจน “เรียบร้อยดีหรือไม่” น้ำเสียงเรียบแต่จริงจัง ไม่มีคำหวาน ไม่มีถ้อยสัญญา แต่กลับหนักแน่นจนผู้คนรอบข้างไม่อาจโต้แย้ง หลี่เหวินซุนเม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกบางอย่างแล่นขึ้นในอก ขุ่นเคืองและอดเปรียบเทียบไม่ได้ ยามนั้น ในวันที่เขากับไป่จิ่นหยางก้าวมาที่จวนตระกูลซูพร้อมกันเพื่อรับตัวคู่หมั้น ซูเหมยหลิงยืนอยู่ข้างเขาในชุดงามหรู ส่วนซูอวิ๋นเหยายืนอยู่ในชุดผ้าฝ้ายซีดๆ หลังบ่าวหญิง ราวกับสาวใช้ในบ้าน แต่เป็นเขา—หลี่เหวินซุน ที่ยืนอย่างระวังถ้อยคำ ถูกคำพูดไม่แยแสของไป่จิ่นหยางตอกกลับไปจนพูดไม่ออก เขาจำได้ขึ้นใจ…คำนั้นยังฝังอยู่ในหู ราวกับตบหน้าเขาและซูเหมยหลิงกลางลาน และวันนี้…เขาเห็นชัดอีกครั้งว่า ของมีค่า—ไม่ใช่พี่สาวที่เขาเคยเลือก แต่เป็นน้องสาวที่เขาเคยเมินเฉย หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างประมุขพรรคจิ้งหลัวด้วยแววตาสงบนิ่งไม่ต่างจากเขา ในขณะที่ซูเหมยหลิงกัดฟันแน่น มือในแขนเสื้อกำแน่นจนเล็บจิกเนื้อ นางเอ่ยเสียงเย็น “ประมุขไป่ มีธุระกับตระกูลซูหรือเจ้าคะ ถึงได้มาปรากฏตัวเช่นนี้?” ไป่จิ่นหยางเหลือบมองนางเพียงครู่ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าเพียงติดตามคู่หมั้นของข้า เช่นเดียวกับที่คุณชายหลี่ติดตามเจ้า” น้ำเสียงเขาเยือกเย็น แต่กลับไม่ต้องยกเสียง ประโยคสั้น ๆ กลับคล้ายคมมีดบางเฉียบที่กรีดลงกลางใจซูเหมยหลิงจนแทบล้ม ซูอวิ๋นเหยาเอียงหน้ามองเขานิดหนึ่ง ริมฝีปากคล้ายยิ้มน้อยๆ อย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะโค้งตัวให้เบา ๆ แล้วกล่าวกับหลี่เหวินซุนโดยไม่แสดงความตื่นเต้น “ขออภัยที่ทำให้คุณชายหลี่เข้าใจผิด ข้ามากับคู่หมั้นเจ้าค่ะ” ถ้อยคำเรียบง่าย แต่ราวเสียงระฆังในวิหาร ชัดเจน หนักแน่น และไร้ที่ให้ตีความ ไป่จิ่นหยางหันไปสบตานางเพียงครู่ ก่อนกล่าวเรียบ ๆ “ไปเถอะ ยังมีเรื่องที่ทำอีกมาก” ซูอวิ๋นเหยาพยักหน้าเบา ๆ แล้วทั้งสองก็เดินเคียงกันไปในความเงียบ ทิ้งให้หลี่เหวินซุนและซูเหมยหลิงยืนอยู่อย่างตกตะลึงท่ามกลางสายลมเย็นยะเยือกแห่งยามเช้า