Скачать с ютуб Iranian Painting - نگارگری ایرانی в хорошем качестве

Iranian Painting - نگارگری ایرانی

نگارگری ایرانی (در جاهایی مینیاتور ایرانی) هنر ظریف و ریزنقشی‌ست که از ابتدا با مصوّرسازی متون ادبی، علمی، پزشکی، مذهبی، یا مستقل (مُرَقّع)، در فرهنگ تصویری ایران جای گرفته است. کهن ترین آثار به جا مانده از این هنر در ایران به قرن چهارم هجری و ظهور اولین مکتب نگارگری در دوره‌ی حکومت سلجوقیان برمی‌گردد. نگاره هایی که از هنر دیوارنگاری ساسانی و آسیای میانه تأثیر گرفته اند، این‌بار فرصتی می‌یابند تا بر روی کاغذ و سفال ظاهر شوند. نحوه‌ی نمایش پیکره‌ها در تصاویر و نوع رنگ گذاری و طراحی، همه یادآور حجاری‌های ساسانیان و نقاشی‌های مانوی در آسیای میانه است. به جز تعداد اندکی از آثار، باقی تاریخ دقیقی ندارند و امضایی پای کارها نیست. آنچه مسلّم است، به وجود آمدن سبکی مشخص و دنباله دار در نقاشی ایرانی در این دوره‌ی تاریخی‌ست که رفته رفته در آینده به توسعه‌ی فرهنگ تصویری در میان عامه‌ی مردم کمک می‌کند. از این زمان، شخصیت‌های داستانی چهره پیدا می‌کنند، فضاهای طبیعی و خیالی شکل می‌گیرند و تصویر معنای جدیدی به خود می‌گیرد. Iranian Painting (some may refer it to Iranian Miniature) is a delicate and fine-grained art that has been embedded in the visual culture of Iran from the beginning by illustrating the literary, scientific, medical, religious manuscripts, or independently (in the form of Moraqqa). The oldest surviving phenomena of this art in Iran goes back to the 11-12th century A.D. and the emergence of the first school of painting during the Seljuk rule. Paintings which are influenced by Sassanid and Central Asian Murals, now have the opportunity to appear on paper and pottery. The way the figures are displayed in the images and the type of coloring and design, are all reminiscent of Sassanid lithography and Manichaean paintings in Central Asia. Except for a small number of works, the rest have no exact date and no signature. What is certain is the emergence of a distinct and protracted style in Iranian painting in this historical period that will gradually contribute to the development of pictorial culture among the general public in the future. From this time, fictional characters find faces, natural and imaginary spaces are formed, and the Image itself takes on a new meaning.