Скачать с ютуб آرمان‌ها ی چپ و آسیب‌شناسی آن؛ گفت‌وگو ی اکبر کرمی و علی جوادی в хорошем качестве

آرمان‌ها ی چپ و آسیب‌شناسی آن؛ گفت‌وگو ی اکبر کرمی و علی جوادی

آرمان‌ها ی چپ و آسیب‌شناسی آن در گفت‌وگو‌ با علی جوادی جمهوری‌خواه، مارکسیست و از حزب کمونیست کارگری پرسیده‌ام: رویاها و آرمان‌ها ی برابری‌خواهانه ی چپ چرا در جریان کار و در هم‌وندی با چپ روی‌ها ی کسانی همانند حزب کمونبیت کارگری چنین ویران‌گر بوده است؟ آرمان‌‌ها ی جریان‌ها ی چپ چیستند؟ و آیا چپ‌ها گرفتار آرمان‌گرایی هستند؟ آوار و آسیب‌شناسی این آرمان‌گرایی و بی‌تاریخی چیست؟ چپ‌ها اگر ژرف و اهل اندیشه باشند، گرفتار آرمان‌گرایی اند؛ یعنی روی آسمان و در خواب راه می‌روند و در رویا ی جهانی به‌تر شوریده‌اند؛ اما شوربختانه راه برساختن و آفریدن جهان به‌تر را نمی‌شناسند. آرمان‌هایی قشنگ برای جهانی به‌تر با راه‌هایی ناشناخته و پرهزینه؛ چپ‌ها آدم‌ها ی عصبی و انقلابی اند که در پایان تنها می‌توانند همه چیز را ویران کنند! راست‌ها که کم‌تر ژرف‌اند و اهل سگالش، به گونه ی چیره گرفتار اراده‌گرایی اند؛ و می‌خواهند همه چیز را به زور راست‌وریست کنند. آن‌ها هم از سامانه‌ ی خوب و کارآمد یاد می‌کنند؛ اما مگر منطق چماق و زور سرنیزه نمی شناسند. راست وحشی می‌خواهد همه‌گان را به زور و دگنگ در بهشت خود نگه‌دارد. در جهان‌ها ی توسعه‌نایافته، درمانده و وامانده هم‌وندی آشکاری میان اراده‌گرایی و آرمان‌گرایی دیده می‌شود. چپ‌ها اراده‌گراها هستند و راست‌ها از آرمان‌ها ی رنگارنگ لبریر! آدم‌هایی بسیار توخالی که گرفتار چرندباف‌ها و چرب‌زبان‌ها می‌شوند؛ و جریان‌ها ی آونگین توده را بالا می‌آورند. جریان‌های چپ و راست در هر دو لبه ی پیوستار رام‌یاریگ (سیاسی) ایران برای آینده ی ایران خطرناک‌ هستند؛ زیرا هر دو جریان در لبه‌ها بسیار بدخیم، تندرور و سازش‌ناپذیر می‌نمایند. آیا در ایران آینده ما با بحران آزادی در روبه‌رو هستیم؟ ایستار رام‌یاریگ (سیاسی)، هم‌بودیگ (اجتماعی)، دانش‌مانیگ (علمی) و روشن‌فکری ما در گفتمان آزادی چه‌گونه است؟ آیا ایرانیان در دریافت و برساخت آزادی، بنیادها، پیش‌آوردها و پی‌آمدها ی آن درمانده‌اند؟ و آیا این درمانده‌گی که اکنون به وامانده‌گی کشیده شده است، صورتی دیگر از بی‌صورتی و بی‌سیرتی ی «دین‌خویی» و شلخته‌گی شناس‌مانیگ (هویتی) ما نیست؟ که آشکار در فرهنگ و سنتی که هنوز می‌گوید: «راه در جهان یکی است و آن هم راه‌ راستی»، در بدپنداری ی هم‌رنگی، یک‌رنگی و حتا بی‌رنگی گم‌شده است؟ آزادی برساخت جدیدی نیست؛ ازتاریخ آمده است؛ و تاریخ و تاریخ اندیشه‌ای دارد. با این همه این برساخت در جهان جدید است که در چشم‌اندازی نام‌گرا قرار گرفته است؛ کران‌بند شده است و در متن‌ها و مترها ی حقوقی جاودانه گشته است. هرچه هزینه‌ها ی جمهوری اسلامی بر دوش ملت ایران سنگین‌تر می‌شود؛ و نقدها ی لایه‌هایی از ایرانیان بر جریان‌ها ی چپ و راست (که در برآمدن و استقرا آن نکبت دخالت داشته است) هم بیش‌تر می‌رود. و اهمیت پرداختن دقیق‌تر و عمیق‌تر به این جریان و شناخت و آسیب‌شناسی آن هم ضروری‌تر می‌گردد. اگر دریافت راستین و وفادارانه‌ای از «حق خطا کردن» داشته باشیم، باید به مخالفان و هم‌آوردان خود احترام بگذاریم و آنان را به رسمیت بشناسیم؛ و سهم هر کس را به اندازه در آسیب‌شناسی ملی بگذاریم. گفت‌وگو آغاز این راه دراز است، که می‌تواند ما را در آستانه ی دمکراسی قرار دهد. گفت‌وگو، توزیع قدرت، هم‌سازی و دادوستد قدرت اگر اکنون که هواداران دمکراسی و حقوق بشر بیرون از سراپرده ی قدرت هستند، باره ی توجه نباشد، فردا هیچ امکان فربودی و واقعی برای آن نخواهد ماند. با هم‌رسانی و بازخوردها ی خود به این گفت‌وگو ادامه دهید و بخشی از جریانی باشید که راه می‌برد و نه راه برده می‌شود. از پسند (ساب‌سکرایب) این کانال که کانالی برای شنیدن صداها ی تازه است هم کوتاهی نکنید؛ همه ی را‌ه‌ها ی بزرگ با همین گام‌ها ی کوچک آغاز می‌شود. https://t.me/KaramiAk