Скачать с ютуб خیر ظهوری و کمال اول مخلوقات - آیت الله محمدرضا نکونام в хорошем качестве

خیر ظهوری و کمال اول مخلوقات - آیت الله محمدرضا نکونام

«وجود منحصر در حق تعالی است» و حق تعالی همان وجود است و آفریده‌ها ظهور و پدیدار وجود می‌باشند که ما در نوشته‌های خود از آن به اصطلاح «پدیده» یاد می‌کنیم. «وجود» تنها به «الله» تعالی و «ظهور» به «پدیده‌ها» نسبت دارد. اگر بخواهیم این گزاره را با تعبیر منطقی بگوییم چنین می‌شود: گزاره با محمول وجود، منحصر در جناب حق تعالی است. این گزاره از تمامی حیثیات تعلیلی، تقییدی و حتّی اطلاقی دور است و بدون لحاظ هیچ حیثیتی تحقّق می‌پذیرد و گفته می‌شود: «اللّه موجودٌ»؛ حق موجود است و وجود، حق است ـ که به‌حق هست ـ و دیگر قضایای محمولی، صدق حقیقی نسبت به وجود ندارد و حیث ظهوری را دنبال می‌کند. گزارهٔ «اللّه موجودٌ» به این معناست که دولت حق سراسر هستی را فرا گرفته و جایی برای غیر باقی نیست و حق است که هست، و هستی است که حق است و دومی و یا غیری در کار نیست. حقیقت کمال و تمام کمال و کمال حقیقی ذات اوست و بس که اسما و صفات حضرت حق را تعین می‌دهد و اوّل حقیقت وجود با آخر و ظاهر آن با باطن آن همراه است و اوّلی در مقابل دوم و ابتدایی در مقابل نهایت ندارد. بر این پایه، اللّه موجود است؛ نه چیز دیگری، و پدیده‌ها ظهور وجود هستند؛ نه آن‌که معدوم باشند. عبودیت پدیده‌ها همان سیر طبیعی آن‌هاست. عبادت که خضوع و تذلل از لوازم آن است در تمامی پدیده‌ها وجود دارد. تذلل هر پدیده لازم سیر نرم و ملایم آن است. ذلول به حیوانی رام گفته می‌شود که چموشی ندارد. سیر نرم طبیعی هر پدیده عبادت آن است: «إِنْ کلُّ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالاْءَرْضِ إِلاَّ آَتِی الرَّحْمَنِ عَبْدا». تمامی پدیده‌ها شعورمند هستند و همه تسبیح حق تعالی را به حمد او دارند و همه در بندگی و عبودیت او می‌باشند. آیهٔ یاد شده با ادات نفی و استنثا، حصر را رسانده است. پدیده‌هایی که شمارش هر یک در دست خداوند است. شمارش آن در ابتدا به صورت درشت و کلان است که احصاست و بعد خُرد می‌شود که «عَدّ» است: «لَقَدْ أَحْصَاهُمْ وَعَدَّهُمْ عَدّا. وَکلُّهُمْ آَتِیهِ یوْمَ الْقِیامَةِ فَرْدا». هر پدیده‌ای یک سیر نزولی دارد و کسی که این سیر خود را می‌پذیرد می‌تواند سیر و حرکت ارادی بر اساس آن داشته باشد. عبادت ارادی در عبارتی کوتاه: «همراه شدن با سیر طبیعی نزولی است». بشر چون خود به این سیر علم ندارد، شریعت برای آن احکامی قرار داده است. برای همین است که عبادت نیاز به امر از ناحیهٔ شارع دارد تا به صحت آن، اطمینان حاصل شود. برای نمونه، نمی‌شود نماز را به زبان فارسی گزارد و باید فقط به زبان عربی باشد، چرا که غیر از این زبان، نمی‌تواند با سیر نزولی هماهنگی کند. این گزارهٔ کلی را در این‌جا به صورت اصلی مسلم می‌آوریم و امید است آن را در جای خود تحقیقی سازیم. کسی که به خداوند کافر می‌شود، در سیر صعود خود، برخلاف سیر نزولی که داشته گام برداشته است و برای همین است که گمراه است. در فقه گفته می‌شود امور توصلی نیاز به امر ندارد، ولی امور عبادی، تمامی نیازمند امر است؛ زیرا بنده توان احاطه و اشراف بر سیر نزول خود را ندارد و این حق تعالی و صاحب ولایت است که می‌تواند از آن آگاهی دهد. منبع: تفسیر هدی آیت الله محمدرضا نکونام