Скачать с ютуб عبدالحسين مختاباد (آواز عشاق) Dr.Arash Kamalian в хорошем качестве

عبدالحسين مختاباد (آواز عشاق) Dr.Arash Kamalian

دستگاه شور، از دستگاه‌های موسیقی ایران است. غالب آوازهایی که خواننده آموزش ندیده ایرانی می‌خواند و بیشتر آوازهای محلی از مناطق مختلف ایران در یکی از مایه‌های این دستگاه و یا گوشه‌ها و دستگاه‌های مشتق شده‌از آن می‌گنجد، از این رو این دستگاه را مادر موسیقی ایرانی هم خوانده‌اند. به لحاظ حسی طبق تعریف مجید کیانی دستگاه شور آغاز شب است و آوازهای آن ادامهٔ راه و این آغاز هستی و آفرینش است. تلاش است، جستجو است و طلب. (مقام طلب در هفت وادی عشق) در میان دستگاه‌های ایرانی شور از همه گسترده‌تر است. زیرا هر یک از دستگاه‌ها، دارای یک عده آوازها و الحان فرعی‌ست ولی شور غیر از آوازهای فرعی دارای ملحقاتی‌است که هر یک به تنهایی استقلال دارد. آوازهای مستقلی که جزء شور محسوب می‌شود و هر یک استقلال دارد از این قرار است: ابوعطا، بیات ترک، افشاری، بیات کرد و دشتی. آواز بیات ترک در پرده‌های شور نواخته می‌شود و جزو ملحقات آن طبقه‌بندی می‌شود، ولی چون از نظر شنوایی حسی شبیه دستگاه ماهور ایجاد می‌کند، برخی قایل به طبقه‌بندی آن تحت دستگاه ماهور هستند. در مکتب آوازی اصفهان آواز بیات ترک در مشتقات دستگاه ماهور به حساب می‌آید اما در مکتب تهران، مایه بیات ترک را جزء دستگاه شور به حساب می‌آورند. گوشه‌های ردیفی این دستگاه عبارت‌اند از: درآمد اول درآمد دوم درآمد سوم: کرشمه درآمد چهارم: گوشهٔ رهاب درآمد پنجم: اوج درآمد ششم: ملانازی نغمهٔ اول نغمهٔ دوم رهاوی زیرکش سلمک ملانازی سلمک گلریز مجلس‌افروز عزال صفا بزرگ کوچک دوبیتی خارا قجر، فرود حزین شور پایین دسته گوشهٔ رهاب چهار گوشه نشیب و فراز مقدمهٔ گریلی رضوی، حزین، فرود شهناز قرجه شهناز کت (عاشق‌کش) رنگ اصول گریلی رنگ شهرآشوب